Μέλισσες, οι ιέρειες της Θεάς Δήμητρας


Η Μέ­λισ­σα στην Ελληνική μυθολογία, ήταν κόρη του βα­σι­λιά της Κρή­της Με­λισ­σέ­α, αδελ­φή της Α­μάλ­θειας, μαζί με την ο­ποί­α εκτελού­σαν χρέ­η τροφών του νε­ο­γέν­νη­του Δί­α, τον οποίο τάιζαν με γά­λα και μέ­λι. Α­πό αυτό ο­νο­μά­στη­κε ο Ζεύς Με­λισ­σαίος.

Οι ιέ­ρειες της Δή­μη­τρας, σύμφωνα με τον Πορφύριο (μαθητής του Πλωτίνου, νεοπλατωνικός φιλόσοφος) ο­νο­μά­ζο­νταν Μέλισσες ως τροφοδότριες και προστάτιδες της μεγάλης θε­άς, έχοντας ως σύμβολο με την κυ­ψέ­λη στα Ελευσίνια μυστήρια».



Άλλα ιερά σύμβολα της Δήμητρας, ήταν το στάχυ η παπαρούνα, αλλά και οι όφεις. Σε παραστάσεις η Δήμητρα απεικονίζεται να κρατά όφεις, κατ’ αντιστοιχία της Μινωικής Θεάς των Όφεων, της οποίας η Δήμητρα αποτελεί μετεξέλιξη….

Σύμφωνα με τον Λατίνο γραμματικό Σέρβιο, ο οποίος διασώζει ένα μύθο της Κορίνθου, «Μέλισσα», ήταν το όνομα μίας ιέρειας της Δήμητρας, η οποία μυήθηκε στα μυστήρια από την ίδια τη Δήμητρα. Ο αρ­χιε­ρέ­ας μά­λι­στα λε­γό­ταν Εσ­σήν που ση­μαί­νει «ο βασιλιάς των με­λισ­σών». Μέ­λισ­σα αποκαλούσαν και τη Σε­λή­νη, προ­στά­τι­δα της γέννησης.

Στα διάφορα Μυστήρια έπλεναν τα χέρια τους με μέλι α­ντί για νερό, ώστε να καθαρθούν από καθετί λυπηρό, βλαπτικό και ρυπαρό. Έκαναν επίσης με το μέ­λι καθαρμό της γλώσ­σας ώστε να ο μύστης να μιλά με σοφία και θεόπνευστα. Το μέλι έχει και κα­θαρ­τι­κή και συ­ντη­ρη­τι­κή δύ­να­μη πράγ­μα­τι, πολλά προ­ϊ­ό­ντα μέ­νουν άσηπτα στο μέ­λι, και χρό­νια τραύ­μα­τα με το μέ­λι α­πο­λυ­μαί­νο­νται.

Στην Περ­σε­φό­νη, που έχει το προσωνύμιο Μελιτώδης, πρόσφεραν μέ­λι ως προ­στά­τι­δα των καρπών, αλληγορώντας την προστατευτική και βλαστική της δύναμη. Μερικοί ταυτίζουν το νέ­κταρ και την αμ­βρο­σί­α με το μέλι, αφού το μέ­λι είναι τροφή των θε­ών.

Μέ­λισ­σες ο­νο­μά­ζο­νταν επίσης οι ιέ­ρειες της Ε­φε­σί­ας Αρ­τέ­μι­δος. Ο Μέ­λισ­σες αποκαλούσαν, τέλος, τις ψυχές που κα­τέρ­χο­νταν προς γέ­ννηση και ε­πρό­κει­το να ζή­σουν με δι­καιο­σύ­νη τη ζωή τους, εργαζόμενοι σύμφωνα με όσα προστάζουν οι Θεοί.

Ο «μαθητής» οφείλει όπως η μέλισσα να συλλέγει γνώσεις έως ότου μετά από σκληρή εσωτερική εργασία, να «ανθίσει» εντός του η επίγνωση…Ο Ισοκράτης αναφέρει (Προς Δημόνικον, 50-52.) σχετικά με την αναζήτηση της γνώσεως:

«Όπως ακριβώς βλέπουμε τη μέλισσα να κάθεται βέβαια πάνω σε όλα γενικά τα άνθη, να παίρνει όμως από το καθένα τα καλύτερα συστατικά, έτσι πρέπει να κάνουν και οι νέοι που λαχταρούν τη μόρφωση: Τίποτε να μην αφήνουν ανεξέταστο, αλλά από παντού να παίρνουν τα ωφέλιμα».

xletsos-basilhs.blogspot.gr