Το Σερνικοβότανο είναι ένα είδος Ορχιδέας. Το φυτό αυτό στην αρχαία Ελλάδα ονομαζόταν Όρχις, όπως είναι και σήμερα η επιστημονική του ονομασία. Ο Διοσκουρίδης ο οποίος έζησε το 40-90μ.Χ., γράφει ότι το φυτό λεγόταν και Όρχις του Κυνός, δηλαδή ο όρχις του σκύλου και είναι φυτό που όπως είχαν παραδώσει οι πιο παλιοί από αυτόν, ήταν Σερνικοβότανο ή Θηλυκοβότανο, αναλόγως με τη χρήση του.
Αν ο πατέρας έτρωγε φρέσκο τον μεγάλο κόνδυλο της Ορχιδέας αυτής το παιδί που θα γεννιόταν θα ήταν αρσενικό, ενώ αν η μητέρα έτρωγε τον μικρό κόνδυλο, θα γεννούσε θηλυκό παιδί. Πιθανόν ο Διοσκουρίδης το λέει αυτό, γιατί κάποια είδη Σερνικοβότανου έχουν στη ρίζα τους κονδύλους που ο ένας είναι μικρότερος και ο άλλος μεγαλύτερος.
Ο Γαληνός, διευκρινίζει ότι όταν προστίθεται ο μεγαλύτερος από τους δύο βολβούς στα ποτά, η ερωτική διάθεση αυξάνεται, ενώ αντίθετα ο μικρός βολβός έχει αντίθετα αποτελέσματα. Αιώνες πριν, ο Θεόφραστος, βάφτισε το φυτό Όρχι, ίσως γιατί οι κόνδυλοι του φυτού μοιάζουν με όρχεις. Όμως πολύ πριν από το Θεόφραστο οι αρχαίοι Έλληνες είχαν πλάσει Μύθο στον οποίο είχαν τοποθετήσει το μυστικό των ιδιοτήτων του φυτού αυτού. Ο Μύθος λέει, ότι μια νύμφη και ένας Σάτυρος γέννησαν ένα παιδί, τον Όρχι.
Οι Σάτυροι ήταν γνωστοί για τον ερωτισμό τους. Θεά του Έρωτα ήταν η Αφροδίτη και το Σερνικοβότανο το θεωρούσαν αφροδισιακό. Υπέρ το δέον ερωτικός βγήκε ο Όρχις, ο γιος του Σάτυρου, από τον οποίον πήρε το όνομά του το φυτό που λέμε σήμερα Σερνικοβότανο. Ο Όρχις, σε μια Βακχική γιορτή, επιτέθηκε ερωτικά σε μια ιέρεια του Διονύσου και γι αυτό κατασπαράχθηκε από άγρια θηρία, ως τιμωρία και να καταλήξει τελικά να γίνει φυτό, το φυτό Όρχις.
Με τέτοιο Μύθο γύρω του το φυτό αυτό, θα ήταν παράξενο να μην καταχωρηθεί στα γιατροσόφια που έχουν σχέση με στειρότητα ή με την προσπάθεια προκαθορισμού του φύλου του παιδιού, αλλά και με ερωτικά μαγικά φίλτρα.
Στα ρωμαϊκά χρόνια, το ρόφημα που έφτιαχναν από ψητή ρίζα του Σερνικοβότανου, ονομαζόταν Σατύριον ή Πριαπίσκος, για ευνόητους λόγους. Οι μάγισσες το χρησιμοποιούσαν ως ερωτικό φίλτρο και ίσως να έχει σχέση με αυτό ένα ακόμα λαϊκό του όνομα: «νεραϊδοβότανο».
Τα ονόματα που έχει προσδώσει ο λαός μας στο φυτό αυτό, δεν είναι άσχετα με τις λαϊκές χρήσεις του. Το λένε και “μητροβότανο” αφού κάποτε έφτιαχναν χάπια από αυτό και τα τοποθετούσαν στη μήτρα για να βοηθήσει να γεννηθεί σερνικό.
Τα ονόματα που έχει προσδώσει ο λαός μας στο φυτό αυτό, δεν είναι άσχετα με τις λαϊκές χρήσεις του. Το λένε και “μητροβότανο” αφού κάποτε έφτιαχναν χάπια από αυτό και τα τοποθετούσαν στη μήτρα για να βοηθήσει να γεννηθεί σερνικό.
Οι ανθισμένοι βλαστοί του φυτού στην Κρήτη ονομάζονται Μάνες ή Μανόσταχα. Σε κάποιες περιοχές τους έτρωγαν τηγανιτούς.
Άλλο όνομα για το βότανο μανδραγόρας, (είδος ορχιδέας) το οποίο υποτίθεται ότι ευνοεί τη σύλληψη ή τη γέννηση αρσενικών παιδιών. Η διπλοκόνδυλη ρίζα του μοιάζει με τα γεννητικά όργανα του άνδρα (σε αυτό το γεγονός οφείλεται και η ονομασία ορχιδέα < όρχις).
Σε μερικά χωριά έδιναν στην έγκυο να φάει σερνικοβότανο για να γεννήσει αγόρι.
Άλλοι πάλι πίστευαν ότι ο πατέρας ήταν αυτός που έπρεπε να φάει μεγάλους και νεαρούς κονδύλους, ενώ αν η μητέρα έτρωγε μικρούς κονδύλους τότε το παιδί θα γεννιόταν θηλυκό.
0 Σχόλια